ارزش تشخیصی تست فالن و سرعت هدایت عصبی در سندرم توتال کارپال

مقدمه: سندرم تونل کارپال یک اختلال شایع بخصوص در زنان سنین 30 تا 60 سال می باشد که به علت فشرده شدن عصب مدیان درون تونل مچ دست ایجاد می گردد. با توجه به شیوع این بیماری و نامشخص بودن قدرت تشخیص بالینی و عدم دسترسی گسترده به تست های الکترودیاگنوستیک، این تحقیق انجام گرفت با این هدف که قدرت تشخیصی تست فالن با سرعت هدایت عصبی (nerve conduction velocity, ncv) مقایسه گردد و در صورت امکان جایگزین ncv گردد. روش کار: مطالعه بصورت مورد- شاهدی بر روی 93 نفر (در مجموع 97 دست) انجام گرفت. تست بالینی فالن جهت معاینه بیماران انتخاب گردید و تشخیص قطعی بر اساس تست های الکترودیاگنوستیک گذاشته شد و بر مبنای آن قدرت تشخیصی تست فالن سنجیده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار minitab و آزمون کای اسکوئر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: 75 نفر (75.2%) افراد مورد مطالعه زن بودند. میانگین سنی گروه بیماران، 39.1 سال و گروه شاهد 39.4 سال بود. حساسیت تست فالن 85.3% و ویژگی آن 88.5% به دست آمد. در این مطالعه تست تینل نیز مورد بررسی قرار گرفت که حساسیتی 57% و ویژگی برابر 86% داشت. نتیجه گیری: مثبت شدن تست های بالینی تاییدی بر وجود این سندرم در بیمار می باشد و با توجه به نتایج بدست آمده برای تست فالن، منفی بودن این تست نیز ارزشمند می باشد اما منفی بودن تست تینل سندرم تونل کارپال را رد نمی کند. بنابراین انجام تست بالینی فالن جهت تشخیص یا رد سندرم تونل کارپال کمک کننده است اما نمی توان برای رد یا تشخیص قطعی سندرم تونل کارپال به آن اطمینان نمود و برای تشخیص قطعی نیاز به تست های الکترودیاگنوستیک می باشد و نمی توان تست های بالینی را جایگزین آنها کرد.